Borstkankermaand| ervaringsverhaal #2

De maand oktober staat jaarlijks in het teken van borstkanker. Landelijk wordt er aandacht gevraagd voor deze veelvoorkomende ziekte die 1 op 7 vrouwen treft. Daarom verschijnen er deze maand een aantal artikelen over het thema borstkanker. Vandaag het tweede deel, waarin een patiënt haar ervaring met borstkanker deelt.

‘Is er iemand bij je als je straks de uitslag krijgt?, hoor ik de oncologie verpleegkundige vriendelijk zeggen, nadat ze mijn borst zorgvuldig heeft onderzocht en de plek aftekende. Dan dringt het tot me door dat ik een serieus borstonderzoek heb, wat zomaar kon uitwijzen op… Nee, dat was niet de bedoeling. Dat past helemaal niet in wat ik allemaal te doen heb. Ik kom alleen maar een onderzoek doen en dat kan ik, alleen. We zijn net een paar dagen terug van een fijne vakantie in Noorwegen. Onze kinderen hadden allebei examen gedaan en waren vroeger vrij van school. Hierdoor konden wij voordat het hoogseizoen begint en een drukkere tijd voor ons aanbreekt, samen in juni rustig op vakantie gaan. Tijdens deze reis besloot ik bij thuiskomst gelijk een afspraak met de huisarts te maken. Ik voelde een soort knikker onderin mijn borst, maar dat kon niet iets zijn, dacht ik. Een half jaar geleden was ik immers nog voor het bevolkingsonderzoek geweest. Dankzij een lieve vriendin die mij toevertrouwde dit onderzoek net achter de rug te hebben, ging ik er meer over nadenken. Misschien is het bij mij ook een cyste, dan is het maar duidelijk. Ik deelde mijn ontdekking en daardoor wist ik dat ze me snel zou vragen of ik al voor het onderzoek was geweest. Daar zat ik met mijn route strookje in de hand: intake met de oncologie verpleegkundige, daarna mammografie, echografie en tot slot het gesprek met de chirurg. Met mijn hoofd nog in de Noorse wolken en met mijn gedachten terug op de Preikestolen werd ik zorgvuldig door de afspraken geleid. Een punctie moest uitwijzen dat de soort knikker, wat inmiddels een knobbel van bijna drie centimeter bleek, gezond verdikt borstweefsel zou zijn of toch niet. Ik ging met een gerust gevoel naar huis en keek terug op een goede behandeling in het ziekenhuis. Een paar dagen later haalde ik, deze keer wel met mijn man, de uitslag op. Dat dit bij een andere chirurg was, maakte geen verschil. Hij wist precies dat ik de teleurstellende uitslag niet verwachtte. We praatten met de oncologie verpleegkunde na over de vervolgonderzoeken voor het behandelplan, maar ook over het informeren en betrekken van onze kinderen. Kanker heb je niet alleen, mijn hele omgeving kwam in beweging. Het duurt daarna nog lang voordat het echt tot me doordringt. Ik heb me er met vertrouwen aan overgegeven en dat lukt, want ik werd gelijk compleet ontzorgd. Inmiddels ben ik geopereerd, bestraald en heb ik mijn eerste chemokuur achter de rug. Tot nu toe ga ik er nog redelijk ‘fluitend’ door en dat komt vaker voor, vertelde de oncologie verpleegkundige. En als fluiten toch even niet lukt, wordt het door mijn lieve familie en vrienden overgenomen.’

Privé foto van Herma.

Het eerste artikel uit de reeks ging over zelfonderzoek, een belangrijke activiteit om veranderingen in je borsten op tijd te herkennen. Vanuit de mammapoli luidt het advies om maandelijks rond dezelfde periode zelfonderzoek te doen.